Бяжы, Вольга, бяжы
Главная » Новости » 2015 » 2015_3 » Бяжы, Вольга, бяжы
Вольга Мазуронак штодня спускаецца з пятага паверха шматпавярховіка ў Каменнай Горцы, дзе жыве, і бяжыць да Драздоў. Так двойчы на дзень. Для кагосьці — гэта дзіва, а для яе бегаць — штодзённая праца, як для рабочага выточваць дэталі на заводзе. У перапынку першай трэніроўкі мы затрымалі Вольгу на 40 хвілін і распыталі аб захапленні бегам, спартыўнай хадой, пра нядаўні міжнародны мінскі паўмарафон, у якім наша гераіня стала пераможцай. З гэтага і пачалі.
— Ідэя арганізаваць у нашай сталіцы паўмарафон стала для вас нечаканасцю?
— Безумоўна. Яшчэ напярэдадні чэмпіянату свету па хакеі са мной рабілі інтэрв’ю і спыталі, ці хацелася б мне, як лёгкаатлетцы, каб у Мінску правялі маштабныя спаборніцтвы па бегу? І я сказала, што, зразумела, хачу. Бо для нас гэта сапраўднае жыццё, свет, у якім мы жывём. Мяркую, што ўсе госці, якія прыехалі да нас на паўмарафон, ацанілі забег пазітыўна. Праўда, прызнаюся шчыра, я сумнявалася ў тым, што ўсё з першага разу можа так добра атрымацца. Пастаянна езджу па свеце, параўноўваю забегі, і магу сказаць: мінскі паўмарафон прайшоў годна.
— 16 тысяч удзельнікаў для паўмарафону — гэта…
— Лічба, якая ўражвае. А калі б у Мінску беглі марафонскую дыстанцыю, колькасць бегуноў была б яшчэ большай! Для параўнання прывяду прыклад. У Лондане, Нью-Ёрку, Бостане, гарадах, што прымаюць самыя буйныя марафоны, на старт выходзяць больш за
20 тысяч. Самы вялікі здолеў сабраць 27 тысяч чалавек. Таму для Мінска, маленькай Беларусі, для першага паўмарафону лічба ў 16 тысяч вельмі сур’ёзная.
— Ці атрымалася ў арганізатараў сабраць канкурэнтаздольных сапернікаў?
— З марафонскай эліты былі толькі наша Аляксандра Дуліба і ўкраінец Віталь Шафар, які перамог сярод мужчын. Бег таксама вядомы звышмарафонец Уладзімір Котаў. А так, калі адштурхоўвацца ад удзельнікаў, паўмарафон мне нагадаў чэмпіянат краіны.
— Што ж тады зрабіць, каб прывезці славутых афрыканцаў ці амерыканцаў?
— Мяркую, што даволі моцныя замежныя спартсмены падцягнуцца ў наступным годзе. Па вялікім рахунку 30 мільёнаў, якія атрымалі пераможцы, для паўмарафону добрыя грошы. Але каб прывезці тытулаваных бегуноў, пераможцаў Алімпійскіх гульняў і чэмпіянатаў свету, трэба панесці нямалыя грашовыя затраты. Аднак і сёлета замежнікаў сустрэлі добра, размясцілі для пражывання ў гасцініцы высокага ўзроўню.
— Дыстанцыя праходзіла праз цэнтр горада. Ці была яна камфортнай для бегу?
— Усе сышліся ў тым, што траса была цяжкаватая. Здавалася б, Мінск — горад не горны, але цэнтр увесь у горках. І 10-кіламетровае кола складалася са спускаў і пад’ёмаў. Атрымліваецца, беглі ўвесь час па няроўнасцях.
— А ці адчувалі падтрымку гледачоў?
— Хапала тых, хто апладзіраваў, крычаў, падказваў. Склалася ўражанне, што беглі ўсе. Нават гледачы. Афіцыйна ўдзельнічалі больш за 16 тысяч чалавек. Яшчэ каля трох тысяч далучыліся падчас забегу.
— Разам з вамі ў марафоне ўдзельнічаюць аматары, многія з якіх не вырашаюць спартыўных задач, а проста адпачываюць. Фатаграфуюцца падчас прабегу, кантактуюць з заўзятарамі. Ці дастаўляюць шэраговыя ўдзельнікі дыскамфорт прафесіяналам?
— Я не думаю, што прафесіянал будзе доўга бегчы разам з аматарамі і адчуваць нейкі дыскамфорт. Але ў Мінску зрабілі правільна, калі арганізавалі два колы, а не тры. Са мной аднойчы здарыўся не вельмі прыемны інцыдэнт. Я бегла «палавінку» з трыма коламі ў Польшчы. І так атрымалася, што апошняе кола прафесіяналы завяршалі разам з аматарамі. Перада мной было вельмі шмат людзей. Напрыканцы прыходзілася літаральна прадзірацца скрозь іх, гучна гаварыць, ляпаць па плячах тых, хто бег і слухаў музыку ў навушніках. У выніку я з кімсьці сутыкнулася і на самым фінішы саступіла кенійцы, з якой змагалася за перамогу.
— Для турыста такі масавы забег можа сведчыць аб тым, што ў нас даволі развітая культура бегу.
— Так, і дзякуючы гэтаму павышаецца аўтарытэт краіны. За апошнія пяць гадоў бег у нас увайшоў у моду, стаў прэстыжным заняткам. На Каменнай Горцы, дзе я жыву, па вечарах бегаюць даволі шмат людзей. Відавочна, што людзі прыйшлі з працы, універсітэта, надзелі звычайныя кеды і пабеглі па сцежках. Безумоўна, у Францыі, Польшчы бегавы рух з’явіўся даўно. Мы ў гэтым плане крыху спазніліся, аднак бег, паўтаруся, набірае папулярнасць.
«Трэнер абяцаў, што паеду на Ямайку»
— Вы адразу пачалі бегаць доўгія дыстанцыі?
— Першапачаткова займалася спартыўнай хадой. Сама нарадзілася ў Казахстане, але пераехала з бацькамі ў Плешчаніцы, дзе і распачалася мая спартыўная кар’ера. Аднак з тэхнікай хады ў мяне нічога не атрымлівалася. Мне пастаянна на спаборніцтвах выносілі папярэджанні, дыскваліфікоўвалі. Гэта зламала, і я вырашыла пайсці ў марафон. І дзякуй Богу, што так атрымалася.
— Спартыўная хада не самы папулярны від спорту.
— Так і ёсць. Наша настаўніца па фізкультуры неяк правяла крос паміж шостымі і сёмымі класамі. Я перамагла. Для яе гэта было так нечакана, што яна адразу параіла мне пайсці займацца спартыўнай хадой. Маўляў, у цябе талент, яго трэба развіваць! Ну а трэнер вучылішча алімпійскага рэзерву мне паабяцаў, што на спаборніцтвы буду ездзіць у Францыю, палячу на Ямайку, куды, па яго словах, ужо ездзіла адна дзяўчынка з Плешчаніц. Ужо толькі з-за адной Ямайкі я была гатова пайсці ў секцыю.
— Першыя бегавыя красоўкі выдалі ў спартыўнай школе?
— Не. Так званыя «марафонкі» і «хадоўкі» заўжды каштавалі вялікіх грошай. На той момант, а гэта было гадоў чатырнаццаць таму, за іх трэба было заплаціць 50 долараў. Без дапамогі трэнера мне б іх бацькі не набылі. Але ён прыйшоў да нас, пачаў расказваць пра мае здольнасці, чэмпіянаты свету, пра тое, што мне патрэбен спецабутак. У выніку бацька паслухаў усе гісторыі і даў мне гэтыя грошы. Берагла красоўкі як зрэнку вока. Выступала ў іх гадоў пяць. Клеіла і перайклейвала. Ну а потым пачала зарабляць нешта сама і купіла новыя.
«Вясковая дыскатэка дасць фору гарадской»
— Бацькі падтрымлівалі спартыўныя захапленні?
— А мне падаецца, яны нават не ведалі, што я займаюся спортам. Пакуль яны былі на працы, я паспявала прыйсці са школы, узяць форму і пайсці на трэніроўку.
— Чым, акрамя спорту, можна было займацца ў Плешчаніцах?
— Калі казаць пра адпачынак, любая вясковая дыскатэка яшчэ дасць фору сталічным клубам, — усміхаецца Вольга. — Але на танцы часу не было. Увесь час займалі трэніроўкі, зборы, спаборніцтвы. Ды і наогул, мне падаецца, што для Плешчаніц вучылішча алімпійскага рэзерву — гэта амаль адзіная магчымасць для таго, каб можна было кудысьці прабіцца.
— Ніколі не было жадання кінуць гэты спорт і займець новую прафесію?
— Усё расло, як камяк снегу. У дзяцінстве трэнер нешта абяцаў, пасля з’явіліся мары стаць алімпійскай чэмпіёнкай. Часу на думкі аб сыходзе не было. Праўда, калі ў жыцці бываюць пераломныя моманты (такія, як траўмы ў дарослым спорце), альбо сутыкаешся з несправядлівасцю, гэта ламае. Аднак кінеш красоўкі, панаракаеш, выплачаш усё, і пайсці, пакінуць гэту справу сам сабе не дазволіш. Марафон насамрэч даволі перспектыўны від лёгкай атлетыкі. І калі ты маеш жаданне, ставіш перад сабой мэты, шанц «зрабіць» сябе ёсць.
— І марафон, і спартыўная хада даволі складаныя віды спорту. Я бачыў, як ужо на фінішы спартсмены ад стомы падаюць і губляюць прытомнасць.
— Са мной падобнае здарылася на маладзёжным чэмпіянаце Еўропы. Нешта змяшалася ў маёй галаве. Я папераблытвала кругі, раней фінішавала, аддала ўсе сілы, а аказалася, трэба бегчы яшчэ адзін круг… У прытомнасць прыйшла хутка. Аднак падобнае здараецца, і гэта адзіны мінус у нашым спорце. З-за гэтага я супраць таго, каб фініш спартсменаў паказвалі па тэлебачанні. Я разумею, што СМІ хочацца перадаць публіцы нешта незвычайнае. І калі аператары бачаць, як у кагосьці, напрыклад, пайшла пена з роту, адразу бягуць і здымаюць. Але ніхто ад падобнага асалоду не атрымае. Публіка не павінна гэтага бачыць.
«Канцэнтрацыя і яшчэ раз канцэнтрацыя»
— Вольга, вы больш гадзіны знаходзіцеся на дыстанцыі. Увесь гэты час канцэнтруецеся выключна на бегу, альбо думаеце пра пабочныя рэчы?
— Не, выключна канцэнтруюся. У мяне часам пытаюцца: «Пра што ты думаеш, калі бяжыш?» Толькі пра тое, як перагнаць саперніцу ці ўцячы ад яе. Я ніколі не разглядаю славутыя мясціны, якія трапляюцца на дыстанцыі. Лонданскі марафон (Вольга сёлета ў ім заняла 9-е месца. — Аўт.) праходзіў па шыкоўных вуліцах, фініш быў каля каралеўскага палаца. Мы прабягалі пад Таўэрам. Калі вярталіся ў аэрапорт, менеджар расказваў і паказваў месцы, па якіх праходзіла траса. А я сядзела, глядзела і не магла нават узгадаць, што тут бегла.
— Вы сталі чэмпіёнкай першага маштабнага мінскага паўмарафону. Што далей?
— Рыхтуюся да Алімпіяды, якую ў наступным годзе прыме Рыа-дэ-Жанейра. Гульні — мая мара, да якой імкнулася ўсё жыццё. І мне вельмі хочацца падысці да іх на піку ўсёй сваёй жыццёвай кар’еры. Ну а ў лістападзе я буду ўдзельнічаць у Стамбульскім марафоне. Мэта адна — перамога.
Тарас ШЧЫРЫ
Інфармацыя з сайта zviazda.by/
